Przystanek autobusowy

W mojej domowej filmotece miałam dotąd tylko jeden film z Marilyn Monroe – Pół żartem, pół serio (co nie znaczy, że innych filmów nie widziałam). Doprawdy, sama nie wiem jak to się stało. Natknąwszy się jednak kilka dni temu na Przystanek autobusowy w dobrej cenie postanowiłam zacząć naprawiać ten błąd.

Przystanek autobusowy to opowieść o Bo Deckerze (Don Murray), nieokrzesanym kowboju, który po raz pierwszy wyjeżdża z rodzinnego rancza. W towarzystwie Virgila, wiernego przyjaciela i opiekuna, jedzie do odległego miasta by wystartować w rodeo. Chłopak jest wielki, silny i nastawiony na wygraną, na której z pewnością skupiłby się w pełni, gdyby nie pewna rozmowa... Choć nigdy nie spotykał się z dziewczynami, słyszy od przyjaciela, że powinien o tym pomyśleć (ma 21 lat więc rzeczywiście, najwyższa pora). Młodzieniec naiwny oczywiście zakłada, że nie będzie to zwykła, miła dziewczyna. Będzie to anioł.

Bo spotyka swojego anioła w saloonie. Ma na imię Cherie (Marilyn Monroe), stoi na podwyższeniu i usiłuje śpiewać, ubrana w skąpy kostium. Komuś bardziej obytemu z rzeczywistością wydałaby się raczej aniołem upadłym, ale nasz nieokrzesany Bo zakochuje się od pierwszego wejrzenia. I tu sytuacja zaczyna się komplikować.

Przystanek jest perfekcyjnym połączeniem filmu kowbojskiego i komedii sytuacyjnej. Mamy więc piękne sceny krępowania cielaka i jazdy na byku oraz kontrasty: bohatera, który jest równie naiwny co arogancki, bohaterkę, która marzy o Hollywood, ale śpiewa w podrzędnym barze i historię, która pokazuje, że choć siła przydaje się na rodeo, to jednak z kobietami trzeba postępować nieco inaczej.

Marilyn nikomu specjalnie przedstawiać nie trzeba, ale po obejrzeniu Przystanku zaczęłam zastanawiać się nad jej fenomenem. Kiedyś przeczytałam, że jej ogromna popularność wynikała z potrzeby odnalezienie przeciwwagi dla wizerunku femme fatale, takiej np. Rity Hayworth, która będąc wulkanem namiętności i tajemniczości przytłaczała bezradnych mężczyzn. Według tej opinii (Teodora Toeplitza mam wrażenie) wizerunek głupiutkiej blondynki miał przełamywać nieśmiałość męskiej publiczności i pozwalać by poczuli się mądrzejsi. Coś w tym musi być, nadal przecież krążą dowcipy o blondynkach, a my, kobiety, nie od dziś wiemy, że kiedy trzeba coś załatwić z potencjalnie bezmyślnym mężczyzną (wiem, wiem, to seksizm, ale myślę, że wszyscy mamy do niego zdrowy dystans, prawda?), najlepiej udawać słodziaka, który nie radzi sobie z niczym.

Z drugiej strony Monroe z pewnością nie była płaską blondynką – idiotką. Jej biografii ukazało się wiele. Wiemy, że miała trudne dzieciństwo, tułała się po sierocińcach i rodzinach zastępczych, była wykorzystywana seksualnie. Kiedy miała 18 lat zaproponowano jej pierwsze sesje zdjęciowe, wtedy też przefarbowała się (naturalnie była brunetką) na blond, a jakiś czas później trafiła do wytwórni 20^th Century Fox. Po kilku latach grania epizodycznych rólek otrzymała pierwszy większy angaż, zagrała w Asfaltowej dżungli (1950), a już trzy lata później w jednym z najważniejszych swoich filmów Mężczyźni wolą blondynki. To wtedy zaśpiewała Diamonds Are a Girl Best Friend, piosenkę, która wiele tygodni pozostawała w czołówce list przebojów. Później był Słomiany wdowiec (to z tego filmu pochodzi słynny kadr z podwianą sukienką), Książę i aktoreczka, Pół żartem, pół serio, nominacje do nagrody BAFTA, Złoty Glob, sława na cały świat.

Aktorka z jednej strony znana była z ciągłego zapominania tekstu i wpadania w histerię, z drugiej, uczęszczała do szkoły aktorskiej by szkolić swój warsztat, Joshua Logan, reżyser Przystanku, obwołał ją "jednym z największych talentów wszech czasów i najbardziej uzdolnioną współczesną aktorką filmową - sympatyczną, dowcipną, niezwykle inteligentną i całkowicie pochłoniętą pracą", a krytycy rozpisywali się, że w tym filmie „raz na zawsze rozwiała obawy całego narodu, że ma jedynie fascynującą powierzchowność".

Marilyn jest ikoną, kwintesencją lat 50. Inspirowała i z pewnością jeszcze przez dekady inspirować będzie kobiety. Ja wypatrzyłam dziś przede wszystkim jej cudowną, satynową, ołówkową spódnicę, z guzikami na całej długości. Niedawno znalazłam w sieci podobną krojem, choć ta ma guziki kontrastowe, a linia cięcia jest po łuku.

Ciekawa jestem bardzo, co się stało z jej pięknym, zielonym kostiumem. Znalazłam informację, że 3 grudnia 2011 wystawiony został na aukcję i oszacowano, że osiągnie cenę około 200 tys. funtów, ale nie wiem co było dalej. Może coś słyszeliście?